Po filmie pozostaje niesmak. Niby wątek Bye Bye Man'a jest mieszanką Kręgu, Sinister'a, Lasu Samobójców, Oszukać Przeznaczenie i Babadook'a z tandetnymi oraz niestrasznymi scenami, które mają nas wystraszyć. Ale z drugiej strony zaciekawiła mnie historia, tak podobna, a zarazem tak inna od pozostałych. Przewidywalne momenty przeplatane są ciekawymi zwrotami akcji, których niesposób się domyślić. Z kolei tandetne jump scenki poprzedzają całkiem dobre momenty budujące niepokój. Film trzymał mnie w napięciu do czasu, aż nie została przedstawiona postać tytułowego antagonisty. Nie wiadomo było jak wygląda, i to budowało grozę. Pies, ślady szponów przy posesji, płaszcz, dziwne napisy, prolog, monety, biurko, genialna scena z małymi drzwiami, motyw pociągu (boli mnie to, że nie został wyjaśniony) i brak informacji o wyglądzie zjawy budowała klimat filmu. I na tym plusy się kończą. Wg mnie słaba gra aktorska, sztuczne zachowania, tradycyjnie głupi bohaterowie (trójka przyjaciół, huh?), oklepane motywy (kupują dom, huh?), przewidywalne straszaki itd nie wpływają dobrze na odbiór filmu. Byłem wielce zażenowany sztucznością. Punkt kulminacyjny byłby w porządku, gdyby nie dziwne zachowanie brata głównego bohatera i nieudolne wymuszanie wzniosłej, ściskającej za serce sceny (która taką nie była) w aucie. Film dobrze skończyłby się po rozmowie ww brata Eliot'a i córki, a nie po zwyczajnie słabym ucięciu wypowiedzenia wiadomej kwestii, które wiadomo jak by się skończyło. Ale w morzu nijakich i nie wartch zapamiętania horrorów ostatnich czasów, ten wypada solidnie i nawet przyzwoicie. Co nie znaczy, że dobrze.